ภาษามลายูถิ่นใต้ เป็นภาษาที่ไม่มีตัวเขียนเป็นของตัวเอง จึงรับเอาภาษาอาหรับมาดัดแปลง ดังที่ได้อธิบายไว้ข้างต้น การที่คนไทยเรียกภาษาที่ชาวมุสลิมภาคใต้ใช้สื่อสารอย่างผิดๆ โดยไปเอาชื่อตัวอักษรมาเรียกเป็นชื่อภาษาว่า “ยาวี” (ซึ่งคนทั่วไปคงไม่รู้ว่าหมายถึงชวา) จึงเหมือนต้องการปกปิดตัวตนความเป็นมลายูของมุสลิมภาคใต้อยู่ในที เพราะคนท้องถิ่นก็ไม่เรียกภาษาที่ตนพูดว่าเป็นภาษายาวีแต่อย่างใด

          อักษรยาวี เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษามลายู โดยได้ดัดแปลงจากอักษรอาหรับ (อารบิก) นักปราชญ์คนหนึ่งของปัตตานี ชื่อ ชัยคฺ อะฮฺมัด อัล-ฟะฏอนีย์ ได้วางกฎเกณฑ์การใช้อักษรยาวี เพื่อใช้เป็นมาตรฐานในการเขียนภาษามลายูในท้องถิ่นนี้ ในอดีต โลกมลายูใช้อักษรยาวีมาช้านาน ก่อนที่จะเปลี่ยนไปใช้อักษรรูมี

          ปัจจุบันชาวมุสลิมในประเทศไทยที่พูดภาษามลายู นิยมใช้อักษรยาวีบันทึกเรื่องราวในศาสนา และการสื่อสารต่าง ๆ ส่วนนักเรียนในโรงเรียนปอเนาะ หรือโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม จะเริ่มเรียนอักษรยาวีสำหรับอ่านเขียนภาษาอาหรับ (ภาษาในคัมภีร์อัลกุรอาน) ตั้งแต่ยังเยาว์ อักษรยาวียังคงใช้กันอยู่บ้างในมาเลเซียบรูไน และสุมาตรา

          คำว่า ยาวี นั้นมาจากคำว่า jawa หมายถึง ชวา นั่นเอง ทั้งนี้ก็เพราะชาวชวาได้อพยพมาตั้งถิ่นฐานในมะละกาและปัตตานี ได้นำอักษรอาหรับดัดแปลงมาเผยแพร่ และในที่สุดได้รับมาใช้ในชุมชนที่พูดภาษามลายูปัตตานีมาช้านาน เป็นที่น่าสังเกตว่า ยังมีความสับสนในการเรียกชื่ออักษรยาวี และภาษามลายู